Bruxelloise depuis plus de 20 ans, je porte un nom peu répandu et difficile à prononcer qui trahit mes origines suisses. La Suisse est un exemple de pays dont le fédéralisme poussé est extrêmement stable, rapproche le pouvoir du citoyen et vitalise la démocratie.

Pourquoi le fédéralisme belge, lui, ne fonctionne-t-il pas ? J’ai eu l’occasion de l’étudier en détails durant douze années passées comme chercheuse au CRISP (Centre de recherche et d’information socio-politiques). Notre fédéralisme souffre de deux handicaps :

1) Il est essentiellement un système à deux composantes, les Flamands d’une part, les Francophones de l’autre, dont l’affrontement (heureusement pacifique !) est quasi permanent ;

2) Il est tellement compliqué que la plupart des citoyens ne le comprennent pas.

A Bruxelles, le résultat est absolument consternant : Région bruxelloise, Communauté française, Communauté flamande, Cocof, VGC, Cocon et 19 communes, sans compter l’Etat fédéral, se partagent les compétences pour gérer notre ville d’un peu plus d’un million d’habitants.
Dans des matières essentielles telles que l’enseignement, la politique de l’emploi, l’aide sociale, mais aussi le sport ou le tourisme, ces pouvoirs mènent des politiques autonomes et entrent souvent en concurrence les uns avec les autres plutôt qu’en collaboration.

Le changement est urgent ! Oui, il faut une vraie réforme de l’Etat qui restaure la crédibilité et la lisibilité de nos institutions.

La seule voie possible est la mise en place d’un vrai fédéralisme, basé non plus sur les Communautés mais sur les Régions.

Ainsi, les Bruxellois doivent-ils pouvoir gérer leur Région en toute autonomie, sans la tutelle de la Flandre ou de la Wallonie, et développer une politique adaptée aux spécificités de notre ville.

Parce que Pro Bruxsel veut cette réforme de l’Etat, la seule à même de donner un avenir non seulement à Bruxelles mais aussi à la Belgique, j’ai décidé de m’engager à ses côtés.

Je serai deuxième sur la liste de la Chambre (arrondissement de Bruxelles-Hal-Vilvorde) aux élections du 13 juin 2010.


Vandaag ben ik meer dan 20 jaar woonachtig in het Brussels gewest. Mijn weinig gangbare en moeilijk uit te spreken familienaam verwijst naar mijn deels Zwitserse afkomst. Zwitserland bevat een doorgedreven federaal systeem dat uiterst stabiel is en een hoge mate aan burgerparticipatie. Het is een land waar de democratie zo goed als een werkwoord is.

Het Belgische federale systeem heb ik twaalf jaar lang kunnen bestuderen en analyseren in de hoedanigheid van onderzoekster aan het CRISP (Centre de recherche et d'information socio-politiques).

Ons huidige Belgisch federaal model leidt onder twee belangrijke ongerijmdheden:

1. Het federale systeem is opgebouwd uit voornamelijk twee elementen die elkaar (weliswaar op vreedzame wijze) het leven permanent zuur maken : Vlamingen aan de ene kant, en Franstaligen aan de andere.

2. Het is zodanig ingewikkeld dat de burger er moeilijk kop noch staart aan krijgt.

In Brussel zorgt het federale systeem voor een nog ingewikkeldere structuur : Brussels gewest ; Franse gemeenschap ; Vlaamse gemeenschap ; Cocof (Commission communautaire française) ; VGC (vlaamse gemeenschapscommissie) ; GGC (Gemeenschappelijke gemeenschapscommissie) ; 19 gemeenten ; de federale overheid hebben allemaal bevoegdheden om onze stad van ongeveer één miljoen inwoners te besturen.

Fundamentele dossiers, zoals onderwijs, werkgelegenheidsbeleid, sociaal welzijn, maar ook sport en toerisme, worden door de versnipperde en vaak tegenwerkende instellingen op weinig efficiënte wijze beheerd.

Een nieuwe aanpak is hoogst nodig :

Enkel een doorgedreven staatshervorming met een nieuw statuut en een nieuwe organisatie van het Brussels gewest kan hierin soelaas brengen. Het nieuw Brussels model moet de geloofwaardigheid en de ondubbelzinnigheid van onze Brusselse instellingen herstellen.

Er bestaat slechts één oplossing : een duidelijk federalisme dat in tegenstelling tot de huidige situatie niet gestoeld is op een indeling in Gemeenschappen, maar wel in Gewesten.

Bijgevolg moeten de Brusselaars ook volledige autonomie genieten, zonder de verlammende voogdij van Vlaanderen en Wallonië. Dit moet hen toelaten zich volledig toe te leggen op een beleid aangepast aan de specifieke noden van haar inwoners, zonder steeds als derde wiel het onaangepast beleid van de Vlaamse en Franstalige Gemeenschappen te moeten ondergaan.

Omdat ik geloof in deze vernieuwende vorm van staatshervorming, en omdat ik overtuigd ben dat dit de enige manier is om zowel Brussel als de inwoners van gans België vooruit te helpen, heb ik de partij Pro Bruxsel vervoegd.

U vindt mij als tweede op de lijst van de Kamer (arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde) in het stemlokaal op 13 juni 2010.
.